Vier, vijf dagen zonder contact met Nederland. Ik vind het saai. Wat wél opvalt: de knoop tussen m’n schouderbladen is weg.

Wat het oplevert, is dat ik wat meer in mezelf keer. Ik ben niet meer bezig met ‘het verhaal’, maar beleef wat op m’n pad komt, zonder daar schrijfwoorden aan te geven. Daarmee ontdek ik ook wat het vertellen van verhalen mij wél oplevert: dat ik niet vergeet! Van nature ben ik redelijk goed in het ‘in het hier en nu leven’. Zo goed dat ik ook heel snel grote delen weer vergeet. Kijk ik terug op de voorgaande dagen, dan zijn ze nu al verworden tot een grote brij van wandelen van slaapplek naar slaapplek.

Om de gedachten, ervaringen en belevenissen toch te onthouden, gebruik ik m’n dictafoonapp. Momenten, gedachten en inzichten die ik wil vasthouden, spreek ik in. Niet om er een verhaal van te maken, maar om te onthouden. Ook film ik meer: een enge afdaling, zomaar even een geluksmomentje, een bezoek aan de tempel.

Ik vraag me af of ik me dat ook allemaal moet ontzeggen. Was ik in training voor monnik -boeddhistische nonnen heb ik nog niet ontmoet- geweest, dan zou ik zeggen: ‘Ja.’

Maar dat ben ik niet: ik ben Margreet die twee maanden de mogelijkheid heeft gekregen de reis van haar leven te maken. Daarna keer ik terug naar m’n fijne leven, waar ik heel graag nog heel vaak aan deze mooie momenten herinnerd wil worden. De verhalen die ik schrijf, schrijf ik (ook) voor mezelf: opdat ik niet vergeet!

Dit alles bedenk ik als ik op de vroege ochtend in m’n kimono met een kopje oplosthee (ja, dat bestaat dus ook!) uit m’n raam kijk van een luxe hotel dat ik mezelf voor een nachtje heb gegund op het zuidelijkste puntje van Shikoku. Voor me slaat de branding op de rotsen. Gisteravond zat ik hier in een onsen, een Japanse Spa, buiten in een bad van veertig graden over de oceaan te staren.

Niks afzien, niks onthechting, dat doet m’n lijf de hele dag al genoeg. ‘s Avonds laaf ik me aan de weldaden die zich voordoen. Omdat m’n lijf de hele dag meer dan genoeg heeft afgezien.

Ook geen puf om dan nog de verdieping te zoeken in boeken of meditatie. Dat wandelen, dát is de meditatie! Minstens tien uur per dag ben ik al wandelend in het hier en nu. Tel daarbij op de acht uren slaap en de drie uren eten en route plannen, en er blijven maar weinig uren over voor ‘de rest’. Die rest bestaat uit lummelen, schrijven, lezen, posten.

Het heilig moeten van contact is door deze dagen van afschakelen weg -dat was dus vast die knoop in m’n schouder-; ik schrijf wanneer ik zin heb, de dagelijkse haiku kan ook een tweedagelijkse of een wekelijkse worden. Ik reageer op posts wanneer het uitkomt.

Maar het me helemaal afsluiten, is niet nodig om de reis naar binnen te kunnen maken.

Morgen loop ik de volgende prefectuur binnen: Ehime, die in de pelgrimstocht symbool staat voor de fase van Verlichting. Benieuwd welke lessen ik daar weer opdoe…