Ik verblijf na mijn langeafstandsavontuur bij een zeventigjarige surfdude en zijn prachtige 35-jarige vrouw. Vijf weken geleden is hun dochtertje Shiki (Four Seasons) geboren.

Hún nieuwe seizoen is net begonnen. Ik ben hun eerste en enige gast. Haryugetsu, zoals hun onderkomen heet, is echt zo’n relaxed surfhol. Dit deel van het eiland staat bekend om z’n geweldige golven die er vanaf mei een surfpatadijs van maken. Het is bijna niet voor te stellen met de nu kabbelende Stille Oceaan.

De zee is prachtig, turkoois, dan weer diepblauw en soms met de kleur van melkglas. Het ene strand ligt bedekt met geel zand, het andere met zwarte stenen.

Vlak voor de kust liggen rijen vol enorme tripods: gestapelde driehoekige betonblokken die de golven breken.

Overal staan tsunami-waarschuwings-borden. Het is niet de vraag óf er een tsunami komt hier, het is de vraag: wanneer?

Vlak nadat ik een aantal dagen geleden de kust bereikte, klonk er een tsunami-alarm. Hoewel ook toen de zee er kalmpjes bij lag, schrok ik ervan, vooral omdat ik twee oudere Japanse dames ervan zag schrikken. Het alarm klonk achtereenvolgens van dorp tot dorp, helemaal langs de kust. Zoals bij ons eens per maand op de eerste maandag van de maand het luchtalarm wordt getest, zo gebeurt dat hier met het tsunami-alarm op de laatste dag van de maand.

Betonnen en metalen gebouwen, die ik eerst als mislukte parkeergarages zag, blijken platforms waarop mensen zich bij een alarm -hopelijk- in veiligheid kunnen brengen. Overal langs Route 55 staan borden met de hoe hoog je boven zeeniveau zit.

Ik stel me gerust met de woorden van een van m’n vorige hosts: ‘Als het alarm gaat, heb je nog een uur om hoger land te zoeken.’ Aangezien ik daar de afgelopen dagen héél goed in ben geworden, maak ik me geen zorgen. Maar gek is het wel, leven met zo’n doorlopende dreiging.

De tweede tempelloze dag strekt zich dertig kilometer voor me uit. Vandaag geen spannende zijpaadjes, beloof ik mezelf. Ik volg Route 55, in een rechte lijn langs de -prachtige- kust.

Die is spannend genoeg, zo merk ik al gauw. Ik loop vlak langs het heen en weer razende verkeer en dat is -helemaal in tunnels- best eng. Meer dan eens is er alleen een (groene) streep die mij van m’n tegenliggers scheidt en ik kan enkel hopen dat die zijn uitgeslapen en niet net even op hun telefoon kijken. De akoestiek in die tunnels is enorm, zodat een voorbijrijdende auto klinkt als een leger helikopters op je schouder. Het voordeel: ik hoef niet eindeloos haarspeldbochten te lopen en geen enkele berg te beklimmen; ik ga er dwars doorheen. Ik zet m’n Houd-er-de-moed-maar-in-lijst maar weer op en zing heel hard mee.

Los van de tunnels, vind ik de route schitterend. Ik dacht altijd dat ik een bosmens was, maar hier aan de oceaan, met de warme zon op m’n hoed en de wind in m’n gezicht, merk ik hoe ik ontspan en geniet. Op de laatste tien kilometer passeren surfdude en vrouw me. Ze bieden aan m’n rugzak vast af te leveren bij m’n volgende adres. Licht en lachend vervolg ik m’n pad, waarbij ik af en toe de straat even verruil voor het strand. Het leven is goed.