Beetje veel gewandeld deze week dus weinig tijd voor schrijven. Ga ik de komende dagen bijwerken met terugwerkende kracht.

Oh wat is Japan mooi in de bloesemtijd en wat een voorrecht hier zó intens van te mogen genieten!

De kersenbloesems bloeien hier niet allemaal tegelijk. Vrijwel dagelijks staat er weer een nieuwe soort in bloei. Een overdaad aan bloesemregens en mooie plaatjes levert het op. Het malle is dan weer dat die bloesems uiteindelijk niet resulteren in kersen. Daar doen ze hier niet aan…

Zes weken loop ik inmiddels door de lente van Japan. Ik voel hoe de zon op m’n huid dagelijks in kracht toeneemt. De hele week is zonovergoten zonder druppel regen. Genieten!

Ik verlaat de grote stad Matsuyama met een zwabberend been dat in eerste instantie onvast z’n weg vindt na m’n aanvaring met Boeddha. Ik heb daardoor even de toerist uitgehangen en het kasteel van de stad bezocht evenals de (een van de?) oudste onsen van Japan. Badderen tussen eeuwenoude muren. 

Als na twee relatief rustige dagen van dertien en twintig kilometer m’n been zich goed houdt, ga ik weer voluit voort. Ik loop weer een eind langs de kust en geniet van de zilte zeelucht.

Nu het eind in zicht komt, neemt de onrust over ‘ga ik het wel halen’ toe. Ik heb tot nog toe nooit verder dan twee maximaal drie dagen vooruit gekeken. Nu zit ik met m’n schema en routeboekje een planning te maken voor de laatste weken. Ik word daar enorm onrustig van. Wil het helemaal niet! Maar toch ook wél, want ik ben deze reis nooit begonnen met het idee dat ik het eind niet zou halen…

Ik denk veel na over waarom ik deze tocht maak. Pas op de laatste dag van de week vind ik het antwoord: omdat ik hiermee wil bewijzen dat ik ook na m’n vijftigste nog kan avonturieren en fysieke en mentale uitdagingen aankan. Omdat ik wil voelen dat de rest van je leven niet in een grijze brij verandert als je in de overgang komt, je kind het huis uitgaat en er een nieuwe fase in je leven aanbreekt. Ik wil ontdekken dat die fase net zo spannend, boeiend, betekenisvol en geweldig kan zijn als alle fases daarvoor. Omdat ik wil laten zien dat je niet zo snel te oud voor iets bent. 

Dat verklaart voor mij ook waarom ik het zo enorm belangrijk vind niet stiekem te smokkelen door een trein, taxi, bus of andere vorm van vervoer te gebruiken in plaats van de benenwagen. Ik wil ‘all the way’ gaan en voor mij betekent dat: iedere kilometer van deze pelgrimstocht wandelen.

De enige ‘cheat’ die ik mezelf eventueel permitteer, is van de laatste tempel, 88, terug naar tempel 1. Als ik in tijdnood kom, wil ik die wel met het ov.

Dat ik niet te oud ben, merk ik dagelijks als ik aan het diner tussen de kwieke Japanse mannen van in de zestig en zeventig inzit. Zij lopen deze tocht ook. De een in etappes met tussendoor jaren van rust, een ander heel langzaam en weer een ander net als ik helemaal in een keer in beperkte tijd. Nu ik zo’n eind op weg ben, groeit het respect van de mannen, merk ik. De laatste dagen valt het woord ‘genki’ vaak als ze bewonderend constateren dat ik niet voor ze onderdoe. 

Het betekent iets als gezond, moedig, levenslustig.

Deze week genki ik erop los van tempel 52 tot en met tempel 67.  Ik slaap in een lovehotel en in een guesthouse waar ik me amper durf te douchen vanwege de smerigheid. Ik tref hosts die me mee uit eten nemen en plekken waar ik niemand zie en uitcheck bij een computer.

Ik zie vertrouwde tempelcomplexen en tempels die m’n hele tempelbeeld opschudden. Ik breek persoonlijke lengte- en hoogterecords. Ik neem wéér afscheid van een pelgrimsvriend en ontmoet nieuwe. Nog twee weken te gaan en de weemoed staat al aan de deur te rammelen. 

Kan íemand alsjeblieft de tijd even stilzetten?!