Het is een drukke werkweek. Lange dagen, deadlines, trainingen… Wat me op de been houdt, is uitzicht op een wandelvrijdag; een halve dag me-time in de natuur. Dat vooruitzicht geeft me vleugels en ik verkneukel me bij het plannen van de route, het pakken van m’n tas, het selecteren van m’n wandeloutfit.

Herkennen andere wandelaars dit? Dat dat alles een soort ritueel is, waarmee de voorpret begint? Wikken en wegen wat er mee moet in de tas. Natuurlijk m’n warme en m’n koud gevulde Dopper, m’n emaillen beker, fruit, powerbank, kabeltje en de dingen die altijd in m’n tas blijven: borsteltje voor de schoenen, toiletpapier in een plasticzak en Liga. Deze keer ook wat boekjes mee, en een verrekijker, en een paar schoenen omdat ik vanavond naar een verjaardag ga. Al met al zo’n vier kilo, ik bouw weer langzaam op.

Ik knoop m’n schoenen onder, vul de vakjes van m’n wandelbroek, kus m’n lief en ga op pad.

Met uit het vuistje een bruine boterham pindakaas op weg naar het station, voel ik aan de mensen die ik tegenkom, dat ik m’n avonturiersblik in de ogen heb. De openheid weerspiegelt in tegemoetkomers die me met volle mond vrolijk groeten. Verbondenheid.

M’n ‘Wandellust’ brengt me vandaag naar de bekende gronden van m’n jeugd: de Engbertsdijksvenen. Er is een wolf gesignaleerd en ik ben vastberaden hem (?) te ontmoeten. De eerste kilometers van de route zullen saai zijn, het Oosteinde van lintdorp Vriezenveen af en dan via rechte landweggetjes richting veld. Ook die saaiheid en wat dat met me doet, behoren bij de voorbereiding op m’n pelgrimstocht in Japan. Kom ik in een fijne cadans of slaat de onrust toe? Kan ik de schoonheid van saaiheid ervaren? Met de mogelijkheid van die wolf in het verschiet, wordt dat vandaag vast een makkie.