Heel af en toe lukt het me manlief mee te slepen in m’n training. Soms onder voorwendselen waarmee ik de werkelijkheid een beetje roziger kleur. Een afstand van bijna twintig kilometer wordt dan ‘ruim vijftien’ bijvoorbeeld. Eenmaal onderweg merk je van die paar kilometer extra nauwelijks iets.

Wat manlief ook verleidt, is de zonnige herfstdag, m’n enthousiaste verhalen over de herfstbossen rond Vorden, een eindpunt met een fijn terras en een treinstation waardoor de reis niet eindeloos duurt. En dus lopen vandaag van Vorden naar Zutphen.

Dat blijkt één groot feest door herfstbossen, over Achterhoekse landgoederen en langs het meanderende riviertje de Berkel.

Samen wandelen is samen je ritme vinden. Dat betekent concessies doen, maar je ontdekt ook dingen: over jezelf, je (wandel)partner.

Waar ík de eerste vijf kilometers altijd de behoefte voel foto’s te maken, af en toe stil te staan bij dat wat is en m’n rugzak te schikken, is Tim van het doorstappen, want ‘nog een lange weg te gaan’. Bij hem komt dat gevoel van onrust na een kilometer of dertien, wanneer ik net in de modus kom van ‘doorstappen en even de autopilot aan’. We gaan al wat jaartjes en kilometers samen op, dus we accepteren het van elkaar, maar het doet me wel afvragen hoe ik dat straks doe, als blijkt dat ik een dag of meerdere samen opga met een onbekende. Durf ik dan te zeggen: ‘Sorry, ik bepaal m’n eigen tempo’? Moet/wil ik lering trekken uit het samen optrekken met alle uitdagingen van dien? Hoe zal en wil ik me verhouden tot een medepelgrim? Ik ga alleen, wíl alleen, maar hoe zal dat voelen als het eenmaal zover is?! Deze gedachten kabbelen door m’n hoofd terwijl we onze weg vinden naar Zutphen.

Het is zo’n gouden herfstdag: zonder wind, met dat mooie najaarslicht en een wolkenlucht waar Gerrit Hiemstra blij van wordt. We stappen door de bossen van landgoed Enzerinck, ‘t Waliën en Huize Van Voorst. Wát een rijkdom, wát een pracht en wat een afwisseling. Net wanneer zelfs de veelkleurigheid van het herfstbos een beetje beginnen te vervelen, breekt het landschap open in welvende graslanden. Daartussendoor kronkelt de Berkel, een eigenzinnig riviertje dat zichzelf bij Zutphen uitspuugt in de IJssel. Dat Zutphen is een feest, zelfs op de stille zondagmiddag. Een bokbiertje in de herstzon, ontmoeting met een oud-collega van een kwart eeuw geleden en dan boemelen we terug naar Amersfoort. Heerlijk!