Van hakui naar haori (dag 13)
Het laatste uur loop ik alleen en moe langs Route 55, de drukke highway die weer strak naar de kust afbuigt.
Ik heb m’n Houd-er-de-moed-maar-in-lijst op en net als ik weer op de promenade langs de zee loopt, dendert het nummer Tsunami binnen. Kippenvel van kruin tot enkel. Ik voel me enorm ‘alive’.
Ik schreef het al eerder: muziek is magisch. Het geeft me die boost die ik nodig heb om de eindstreep te halen. Als ‘You’ve got a friend’ daarna klinkt, zing ik ongegeneerd keihard mee. Was dit immers niet het land van karaoke?!
Bij m’n hostal kom ik twee pelgrims uit Hongkong tegen met wie ik al eerder in een pension zat. We begroeten elkaar als oude vrienden. Het is zó fijn af en toe ‘bekenden’ te treffen.
De volgende dag zijn we, na een steile klim van drieënhalve kilometer tegelijkertijd bij tempel 27, Konomini-ji, een prachtig complex. Ik brand er twee kaarsjes voor de vrouw van wie ik gisteren geld kreeg en samen met de Hongkongers daal ik af. We halen onze rugzakken bij het hostal en gaan ieders ons weegs. Ook dát is fijn: dat je geen verplichtingen voelt naar anderen en zij niet naar jou.
Met m’n kop in de zon loop ik vandaag ‘slechts’ twintig kilometer naar het stadje Aki. Ik arriveer te vroeg om in te checken maar mag m’n spullen al wel vast in het hostal dumpen. Er is niemand, maar de eigenaar heeft de deur voor me opengelaten. Zo gaat dat hier, vol vertrouwen in de mensheid.
Ik ga op zoek naar een plek waar ik even rustig kan zitten om de komende dagen te plannen. Ik kom terecht bij een theehuis annex kimonowinkel. De eigenaresse ontvangt me in traditionele Japanse kleding, waarbij ik mij een zwerver voel. Via Google Translate kletsen we wat. Na m’n koffie, serveert ze me thee en biedt ze me een kimonojasje aan ‘It is a present.’ Voor als het buiten koud is. Ze strijkt het eerst en laat het me dan passen. Ik controleer of ik wel goed heb begrepen dat ik het mag houden. Ze knikt. Ik dank haar duizendmaal voor dit prachtige cadeau en voel me een tikkeltje overdressed als ik daarna naar buiten loop. Een uur geleden liep ik nog in m’n Hakui, een lijkwade (wat m’n Henro-vest eigenlijk is), en nu in een feestelijke Haori, een korte kimono.
Het voelt inderdaad warm en ik ben er blij mee, ook al is het nog meer bagage op m’n rug. Daar gaan we eerdaags iets aan doen! Ik schrijf nog wat, laat me in een klein restaurantje verrassen door de chef, en duik m’n nest in. Morgen weer een lange wandeldag.
Lieverd, begrijp ik goed dat het hemd dat je draagt een lijkwade is? Dat prikkelt me! Hier verlopen de voorbereiding goed. Ik ben me aan het ‘inschrijven’ (het equivalent van inlopen) en ben spulletjes aan het verzamelen voor mijn altaartje. Gisteren kwam er een klankschaaltje binnen (geïnspireerd op jouw gong, daar wil ik nog een stukje over schrijven op FB). Ik heb daardwerkelijk het gevoel dat ik op reis ga. Is dat niet bijzonder? De menselijke verbeelding kent geen grenzen. Ik geniet enorm van je reisverslagen. Leef en voel met je mee en ben opgelucht dat ik thuis gewoon pizza kan eten ipv jouw rauwe ei en gefermenteerde bonen. Hahaha. Ik ben blij dat je zo geniet. Dat je training vrucht afwerpt en dat je zoveel ontroerende ontmoetingen hebt. Hou vol en geniet het leven onderweg! Liefs! MJ
Wat mooi om te lezen hoe je je voorbereid! Dat vest, ja, er wordt verhaald dat het vest een doodskleed is, waarmee je laat zien dat je bereid bent jezelf ten dode op te offeren. Ook wordt gezegd dat pelgrims die sterven tijdens de tocht, in dit vest worden begraven. Er zijn OHenro’s die het daar ook voor gebruiken. Ik moet wel zeggen dat bij dit alles een flink stukje storytelling om de hoek komt kijken, want eigenlijk komen die witte vesten van een busbedrijf dat z’n toeristen herkenbaar als onderdeel van hun groep wilde onderscheiden, een soort school-T-shirts op schoolreisje, zeg maar.
Anyhow, het verhaal heeft inmiddels zoveel aan kracht gewonnen dat pelgrims door veel voorbijgangers als wandelende memento morti’s worden gezien.
Haha wat wordt er nou niet commercieel gemaakt! Maar dat beeld van wandelen in een doodskleed heeft zeggingskracht. Daar ga ik vast een stukje aan wijden 🙂
Dichtbij je! Kus!
♥️
Lieve Margreet, via Lauranne de link gekregen, wat prachtig om te lezen, jouw bespiegelingen, ervaringen, twijfel, verwondering enz. ik volg je nu!
Lieve Petra,
Wat fijn dat je meeleest. Veel zal jij ook op je pad vinden. Kijk ernaar uit om er na onze wandelingen een boom over op te zetten!
Ganbatte!