Bij tempel 87 steek ik vandaag, vlak voor sluitingstijd om kwart voor vijf, twee kaarsjes aan, eentje voor iedereen die me -actief of passief- steunt op deze tocht (ja, voor jóú dus!). Wat is het fijn dat je in m’n hart, m’n rugzak, op m’n schouder met me meereist -zonder dat het daar zwaar van wordt, integendeel!-.

Het andere kaarsje steek ik aan voor iedereen van jullie die het -om welke reden dan ook- wel kan gebruiken. 

Tempel 87… Ja, het ging de laatste dagen even heel snel en ik ben achter met m’n blog, dus voor velen komt dit als een verrassing. Vandaar dit bericht, want ik wil dit moment graag delen.

Morgen bereik ik na zesenveertig dagen en 1335 kilometer de laatste tempel Ōkubo-Ji, tempel 88.

Het avontuur is dan nog niet ten einde, maar het is wel een memorabel moment: m’n laatste tempelstempel, m’n laatste kaarsjes, wierook, naamstrookjes en soetra’s. Al zal ik vast op m’n weg terug naar tempel 1 ook nog in wat tempels ‘iets’ doen, een nieuwe tempel bezoeken doe ik niet meer. 

In deze laatste fase heb ik veel nagedacht over of ik de pelgrimstocht heb gemaakt die ik wilde maken. Iedereen doet het op zijn of haar manier, maar de FOMO (fear of missing out) ligt overal op de loer, niet in de laatste plaats door verhalen, foto’s en tips die andere pelgrims delen. Had ik meer de toerist moeten uithangen? Langzamer moeten lopen? Meer vrienden moeten maken? Me meer in het boeddhisme moeten verdiepen?

Vandaag vind ik het geruststellende antwoord op mijn vraag. Ik kom erachter dat mijn aankomst bij de laatste tempel -als het allemaal goed gaat- samenvalt met Goede Vrijdag, de dag waarop Jezus’ sterfdag wordt herdacht. De dag waarop zijn ‘Het is volbracht’ klonk. Die avond slaap ik bij tempel 88. De volgende dag, als ik bij die laatste tempel vertrek, wordt hier in Japan de geboorte van Boeddha gevierd.

Ik heb het niet zo gepland en nooit zo bedacht, want tot vandaag wist ik het niet eens. Het is een ‘toevalligheid’ die als een groot cadeau op m’n pad komt. De symboliek van deze twee belangrijke religieuze feestdagen verenigd in het belangrijkste moment van mijn pelgrimstocht raakt me diep.

Ik volbreng op Goede Vrijdag het doel dat ik me drie jaar geleden stelde. Op Stille Zaterdag én de geboortedag van Boeddha, begint een nieuwe fase, een onbeschreven nieuwe bladzijde. Ik verbind dan de laatste en eerste schakel van m’n pad met elkaar tot een -hopelijk- sterke keten van ervaringen, herinneringen, levenslessen.

Met al die symboliek voelt morgen, meer dan deze hele pelgrimstocht, als een bijna heilige missie. Dankjewel dat je me daarop vergezelt. 😉

Tempel 88, Ōkubo-ji, geeft zich niet zonder meer gewonnen. Hij ligt op de hoogste berg in de hele pelgrimstocht. Op de tekening ziet het er venijnig verticaal uit. En het gaat morgen regenen. En het profiel van m’n schoenen is een stuk minder dan twee maanden geleden… Kortom, het wordt een enorme uitdaging, en ik heb er zin in!