Japanners beteugelen de krachten van de natuur met beton. Rivieren, bergen en zeeën worden in banen geleid door enorme blokken en dammen van beton.

Daartegenover staat dat ze door eenzijdige bosbouw die krachten vrij spel geven. De bamboe- en cederbossen, waardoor m’n route van vandaag ook weer deels loopt, zijn aan erosie onderhevig. Ik loop veel langs een gewone weg, waar ik telkens wel doorsteekjes zie van wandelpaden die ooit waren, maar die in verval zijn geraakt.

Zodra ik een bordje ‘historic road’ zie, buig ik af om weer even een te zijn met de natuur. Het zijn de paden zoals ik ze me had voorgesteld, voordat ik over de route ging lezen: zonder treden, zonder asfalt, smal, spannend. Als ik na een klim op een uitzichtpunt kom, kijk ik uit over de zee. Moment van groot geluk.

De zon is warm, ik loop in T-shirt en als ik na enkele uren op het strand sta, overweeg ik om even te skinny-dippen.

Ik doe het niet. Ik moet nog een paar uur tot m’n slaapadres en wil voor sluitingstijd bij de volgende tempel (23) zijn.

Met deze tempel sluit ik min of meer m’n eerste queeste in deze pelgrimstocht af. Verdeeld over de vier prefecturen (een soort provincies) waardoor ik loop, zijn er vier stadia van pelgrimsschap. Eerder schreef ik ergens dat dat dat eerste stadium ‘ascetische training’ betrof. Dat klopt niet. -Komt omdat mijn hoofd er steeds ‘atletische training’ van maakt, en dat is het zéker wél-. Het eerste stadium is dat van ‘Spirituele ontwaking’.

Vanochtend attendeerde m’n zus Jannie me erop dat het wel bijzonder is dat m’n pelgrimstocht samenloopt met de vastentijd voor Pasen. Ik heb het niet zo bedacht, maar de gedachte vind ik mooi. Ik zoek naar overeenkomsten tussen Jezus’ veertig dagen in de woestijn en de vier stadia van deze pelgrimstocht. 

Ik pelgrimeer niet zozeer om spiritueel ontwaakt te geraken, het licht te zien, antwoorden te vinden. Voor mij zijn dat allemaal grote woorden voor de ‘kleine’ vragen die ik heb: wat doet een tocht als deze met mij? Hoe verhoud ik me tot mensen wiens taal en gebruiken ik niet ken? Hoe komen we toch tot contact? En hoe eenzaam voel ik me als dat contact er niet is? En als ik dan eenzaam ben, hoe ervaar ik die eenzaamheid dan? Hoe ga ik om met heimwee? Met pijn? Met tranen? Met boosheid? Met alle emoties die je op een dag kunnen bevliegen? Kan ik ze voorbij laten komen zonder eraan vast te grijpen? Kan ik ‘gewoon zíjn’? Om ruimte te vinden dit alles te ervaren, besluit ik weer een dagje rust in te bouwen, voordat ik 75 kilometer ‘het grote niets’ in loop.

M’n slaapplek blijkt een prachtig, meer dan honderd jaar oud Japans huis te zijn. Een schitterende plek om te reflecteren, te missen, te verkennen. Ik leg voor een dag m’n uiterlijke pelgrimskleed af en zet m’n staf tegen de muur, tijd voor de reis naar binnen…