Met pijn in m’n hart neem ik afscheid van Takeshi en Kayo. Hoe bijzonder dat je mensen na twee ontmoetingen zo in je hart kunt sluiten. We zwaaien totdat we elkaar niet meer kunnen zien. 

Vrijwel meteen daarna valt er een chagrijn over me dat de hele dag niet meer verdwijnt. Het regent, van die regen waarvan je weet dat ie úren gaat duren. Ik probeer het te accepteren, maar dat lukt niet echt. Het is een eind tot de volgende tempel. Het begin van de route is mooi, spannend zelfs. Enge bospaadjes, stijgen en dalen. De bomen houden de druppels tegen.

Ik kom langs een henrohut met (ws) het mooiste uitzicht van allemaal. Mensen die de pelgrimstocht een warm hart toedragen, hebben die hutten her en der langs de route geplaatst als rustplek.

De route vandaag leidt me langs een rivier. Ik heb daar een beeld bij van een paadje kronkelend vlak langs de rivier. De werkelijkheid is minder idyllisch. Ik loop op een weg langs de rivier, waar auto’s gevaarlijk dicht langs me rijden. Hun motoren overstemmen het geluid van het stromende water en zelfs het vallen van de regen. Ik heb alle lagen kleren aan die ik bij me heb, maar raak verkleumd tot op het bot.

Om m’n handen te warmen, trek ik een warme koffie uit de vending machine. Het is een van de rariteiten van dit land: een plastic flesje of blikje warme latte uit een automaat. Het smaakt nog best aardig ook!

Wat verderop staat een kraampje met mandarijnen. Ik snap nog steeds niet hoe hier mandarijntjes kunnen groeien terwijl het klimaat vergelijkbaar is met Nederland. Ik koop een zak met drie -ze gaan helaas niet per stuk- en doe er een half uur over om met m’n van kou verkrampte handen de knoop los te krijgen. Met moeite pel ik een mandarijn, terwijl ik bibberend op een bankje zit. Nu is m’n kont ook nat. Ik voel me miserabel.

De kilometers erna loop ik met een zak met twee grote mandarijnen. Extra ballast. Het kost te veel moeite ze in m’n rugzak te stoppen, want daarvoor moet m’n poncho uit, m’n henrotas af en dan de rugzak af. Als ik een Boeddha tegenkom bij wie een aantal blikjes drinken staan, ‘offer’ ik een van de mandarijnen. De andere laat ik bij een automaat liggen, waar ik nog een flesje warme koffie uithaal om m’n handen aan te warmen.

Ik kom door een dorpje waar her en der poppen staan opgesteld. Echte mensen ontbreken en ik kan niet opmaken of het hier gaat om iets ter ere van een feest, vogelverschrikkers, personeelsbesparing of alledrie. Het heeft iets naargeestigs. Beurt m’n humeur niet echt op.

Na úren bereik ik Dainichiji, tempel 13. Op de een of andere manier geeft het troost dat Boeddha hier met z’n kale hoofd ook natregent. Op veel plekken hebben Boeddha en Kōbō Daishi gebreide mutsjes en andere beschermende kleding aan. Het zorgt vaak voor een hoog schattigheidsgehalte, iets wat bij een Jezus-beeld waarschijnlijk als heiligschennis zou worden gezien. Ik vind dat het de Boeddha’s meer menselijk maakt, alsof Verlichting mogelijk is voor iedereen.

Voor mij voorlopig nog lang niet, zo ervaar ik. Ik worstel nog te veel met mezelf en de elementen. Het eerste kwart van deze pelgrimstocht staat in het teken van ascetische training: leren verdragen, waardig zijn, gelijkmoedig. Ik heb nog een lange weg te gaan…

Dit is het moment voor de Houd-er-de-moed-maar-in-lijst, m’n Spotify playlist tot stand gekomen met hulp van mijn FB- en Insta-vrienden. Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht vandaag! Hij start met ‘Door de wind’ van Miss Montreal en ik geef m’n tranen de vrije loop. Wat lucht dát op! Gedragen door die malle mix van waanzinnige nummers krijg ik extra energie.

De volgende tempel, Jōrakuji, is prachtig! Hij staat op een rotsige grond die het geheel iets mystieks geeft. De foto’s die ik er maak, komen op de een of andere manier niet door. Alleen het filmpje van de kloktoren vind ik terug. 

Ook tempel 15, Kokubunji, verrast me. Het is een heel oud complex staande op de fundamenten van een nog veel oudere tempel.

De regen neemt af. Ik trek m’n natte poncho uit. Daaronder is ook alles nat en m’n rugzak voelt een kilo zwaarder. Bij tempel 16, Kannonji, de laatste van vandaag, komt een pelgrim naar me toe die me vraagt of ik een wandelende pelgrim ben. Hij biedt me, diep buigend, een flesje water aan. Ik neem het glimlachend in ontvangst en kan er de humor wel van in zien: nog meer water! Ik heb zelf net mijn zelfgevulde flesje water weggegooid, om wat gewicht te besparen.

Ik wil de trein pakken richting overnachtingsplek, maar zie dat dat nog een meer dan een uur wachten met ingewikkelde overstapt is. Geen zin in, dus pak ik lekker luxe een taxi. In hostal Coliberty pak ik m’n natte backpack uit en was ik m’n kleren. Net nu slaap ik in een kamer met meerdere mensen. Gelukkig ben ik de eerste. De jongen die na mij komt, kijkt me geschrokken aan, draalt wat en loopt weer weg. Even later zegt ie dat ie weer uitcheckt. Hij dacht dat ie een privékamer had zodat ie kon studeren voor z’n examen morgen. Ik ben blij met z’n toelichting, want was even bang dat ik hem had weggejaagd. Ik stop m’n oordoppen in, trek m’n rolgordijntje naar beneden en val in mijn comfortabele kabine dromeloos in slaap…