Soms kom je op je pad iemand tegen die zó dezelfde wandeling als jij loopt dat het eigenlijk niet anders kan dan dat je samen een tijdje oploopt. Voor mij is Rachel Lancashire zo iemand. Op een zeker moment werden we collega’s. We woonden in dezelfde stad en reisden dagelijks samen. Met allebei onze roots in de Nedersaksische grond delen we droge, grove humor, een enorme nuchterheid én de onzekerheid over ‘doe ik het wel goed genoeg’. We werden ongeveer tegelijk zwanger, verloren in dezelfde periode een (schoon)ouder en onze babyzoontjes lagen bij elkaar in het ziekenhuis. Onlangs werden we ongeveer tegelijkertijd ‘overtollig’ op ons werk.

En zoals we vroeger op vrijdagmiddag (met de klompen en allstars op het bureau) ons leven bespraken en ervaringen uitwisselen, zo zetten we ons nu op de rand van Jardin d’Email, een kunstwerk van Jean Dubuffet in de beeldentuin van het Kröller-Muller.

Want daar krijgt Rachel het vuur van: een vleugje Veluwe met een flinke dosis kunst. En omdat Rachel over alles waarvan ze het vuur krijgt, smakelijke anekdotes weet te vertellen, wordt het een leerzame, vrolijke ochtend.

Met levenslessen, natuurlijk!

– Vaak ben je blind voor je eigen vaardigheden. Want het nadeel van talent hebben, is dat je zelf doorgaans niet door hebt dat je ergens talent voor hebt. Een kunstje gaat je zo makkelijk af, dat je niet kunt begrijpen waarom anderen het niet beheersen. Check: waar vinden anderen dat ik goed in ben!

– Bij usp’s (unique selling points) gaat het dan weer niet om wat jou voor de ander uniek maakt. Het gaat er allereerst om te ontdekken waarin je jezelf uniek vindt (desnoods mbv die ander). Niet de ander, maar jijzelf bepaalt je levensroute.

– Het beste antwoord op onze marketing-gedreven maatschappij is ‘jezelf blijven’. Dat kan namelijk niemand je nadoen. Blijft de wereld bovendien leuk van, als iedereen zichzelf is.

– Vrijheid is een zeer subjectief begrip. Vrij is niet iets dat je bent, het is iets dat je voelt (of niet). Je bent niet vrij. Je voelt je vrij.

– Sta je op een kruispunt of word je overspoeld door melancholie? Lees dan de dichter Robert Frost. Hij begrijpt je en ging je voor. Begin bijvoorbeeld met The road not taken, dat eindigt met:

I shall be telling this with a sigh

Somewhere ages and ages hence:

Two roads diverged in to a wood, and I-

I took the one less travelled by,

And that has made all the difference.

Maar lees daarna ook vooral Wendy Cope die je zelfs in de diepste donkerte een heel opgeruimd gevoel geeft. Uit Flowers: But look the flowers you nearly brought have lasted all this while.

Rachel, we zitten in dezelfde achtbaan. Let’s enjoy the ride!

Over het kunstwerk

Jardin d’Email… Altijd fijn dat je ín en op een kunstwerk kunt. Helemaal als het voelt alsof je op een ijsschots stapt wanneer je de zware deur na het nauwe trappetje opent. Je weet nooit wat een kunstenaar precies met z’n werk bedoelt, maar je fantasie gaat makkelijk op de loop bij dit werk van Jean Dubuffet. ‘Als we in de vlakken nou nummertjes zetten en dat je ze moet kleuren en dat er dan ineens een enorme fallus te voorschijn komt’, ‘Waar zou de knikker uiteindelijk stil komen te liggen als je hem erin gooit’, ‘Of dat bepaalde vlakken stiekem toegangsdeurtjes zijn naar geheime ruimtes’… En dan de naam, gaat het hier over email of over e-mails?! Het lijkt net zoveel op een moderne kantoortuin als op een geëmailleerde oppervlakte.