En ja hoor, back on track, op een vrijwel wolkenloze dag in een groen landschap met veel medewandelaars en enorm goeie zin.

Het voelt een beetje als thuiskomen, station Groningen, dat deze week nog steeds alleen per bus bereikbaar is, maar dat mag de pret niet drukken. De dag is jong, de zon schijnt en na m’n vorige dwalingen op de roodwitte routes, ben ik deze keer goed voorbereid: ik heb de route in het Pieterpadboekje gelezen, de gps-kaart gedownload en inmiddels spreek ik de taal van de markering beter. Wat ook hielp, is dat het eerste deel van de etappe langs het Hoornsediep liep. ‘Vijf kilometer recht vooruit’, riep een tegenligger die me in m’n boekje zag kijken.

En nee, dat was niet saai. Het groen is in deze tijd van het jaar zó uitbundig, de vogels evenzo en zo’n begrijpelijk begin, zorgt dat ikzelf rustiger wordt.

Dit alles voorkwam niet dat tussen alle andere wandelaars de Max Verstappen in me ontwaakte: ik wilde op kop liggen. Een volstrekt zinloze ambitie, want net als rijden op de snelweg is het Pieterpad lopen geen wedstrijd. Bovendien loopt niet iedereen die voor je loopt het Pieterpad. -‘Nou ja, hoe kun je zó verkeerd lopen’, hoorde ik een mede-Pieterpadder verontwaardigd zeggen, over een stelletje dat na kilometers een ander pad nam. Ik grinnikte om deze tunnelvisie, terwijl ik haar snel voorbijliep. Wéér iemand ingehaald.- Ik hield strategische pitstops waarbij ik, net voor de Hamiltons op deze etappe, weer invoegde op het pad. Volslagen kinderachtig, dus aan die mindset heb ik nog te werken…

Dat nam niet weg dat ik intens genoot van deze etappe en best vaak stilstond om foto’s te maken. Ik had verwacht dat ie wat saai was, maar integendeel: weilanden, bossen, kronkelpaden en landweggetjes en bovenal de kennismaking met verre voorouders: het trechterbekervolk dat op onnavolgbare wijze stenen stapelden tot hunebed. Heerlijke bijkomstigheid in dit seizoen: vogels met kuikens, hun nest beschermend en/of bouwend. Een scholekster die een azende buizerd verjaagt, een ooievarenpaar dat baltsdanst op het nest en moeder de gans die haar kleintje leidt… Ik word daar heel blij van.

Trouwens ook van de fietsverhuurder in Zuidlaren die me -desgewenst- z’n oudste barrel verhuurt zonder borg of gegevensregistratie met een ‘Gooi de sleutel morgenvroeg maar door de brievenbus.’ Want nee, ik had vooraf geen onderkomen gereserveerd en Zuidlaren was op deze Hemelvaartsdag volgeboekt. Loop je dan nog 4 km door waarvan je morgen een deel moet teruglopen of los je dat anders op? Ik gun mezelf dat er geen foute antwoorden zijn.

En ik hoop dat ze in Japan ook fietsen verhuren, waarbij ik dan nog wel even de vertaling van ‘oudste barrel’ moet opzoeken…