‘Oh, jij loopt de extra lange etappes?!’ Ik loop al twee kilometer off-route als ik twee dames passeer, die net hebben ontdekt dat ze verkeerd zijn gelopen. We wisselen wat Pieterpadervaringen uit en ze proberen me -na 8,5 etappes- wegwijs te maken in de korte, de lange en de extra lange etappes. Ondertussen probeer ik hun uit te leggen dat ik niet verkeerd ben gelopen, maar bewust het Pieterpad verlaat. Dat is voor veel Pieterpadders een dingetje: dat je zomaar van de route afwijkt.

Ikzelf vind het bevrijdend eens m’n eigen weg te kiezen. Ik neem het pontje over de Vecht, zigzag richting Mariënberg en daarna in een rechte lijn naar eindbestemming Sibculo. Niet de mooiste route, maar dat geeft niet, want toch weer 26 km getraind en in de ochtend liep ik al langs mooie paden op bekend terrein.

Ik nam een momentje bij het monument in Ane, waar ik ooit met de legendarische Tinus Haakmeester een uitzending opnam van ons programma-in-het-Twents ‘Wij nemen de kuierlatten’ voor Radio Almelo. Ik laat er de happy stone achter die ik vond in de kerk van Sleen. Ter nagedachtenis aan Tinus Haakmeester was. Ik word gedurende de kilometers daarop overmand door emoties en heimwee naar een tijd die er nooit is geweest. Dat doet wandelen dus ook met je: een duik in je gevoelsleven en alles wat daarbij komt kijken.

Ergens in m’n gemijmer hoor ik iemand groeten. Ik schrik ervan, kijk opzij, en zie een man lopen op het gras met niets anders ‘aan’ dan een zonnebril. Ik groet terug. Bijzonder!

Even later passeer ik twee vriendinnen die ik op een eerdere etappe ook al zag. ‘Ja, dat zijn die schoenen die jij ook wilde’, herkent de ene me. De ander vraagt me uitgebreid naar m’n ervaringen en daar zit ik zo maar ineens een promopraatje te houden voor de lelijkste schoenen ooit. ‘Maar ze lopen echt heel fijn!’

Als ik via de Kloosterdijk Sibculo binnenloop, voelt het als thuiskomen.

Morgen de ‘extra lange etappe’ door de Engbertsdijksvenen. Nee, geen Pieterpad, maar een route die al minstens tien jaar op m’n verlanglijst staat.