De kop zat vol, het weer vraagt erom, dus neem ik dit weekend de kuierlatten. Nu inmiddels duidelijk is dat Japan in november weer niet doorgaat, slaat in de afgelopen drukke alles-tegelijk-week de moedeloosheid toe. Want wat als ik straks degene ben van ‘Ken je die vrouw die naar Japan zou gaan? Nou, ze ging niet!’ M’n weekwandelgemiddelde zakt naar treurige diepte, m’n humeur evenzo, terwijl m’n lijf stuitert van stress.

Dus knop om, het Pieterpad op, met de cooling-down op het Trekvogelpad.

Ik loop Holten-Laren met een vriendin die het de afgelopen tijd heel wat zwaarder heeft gehad dan ik, en na een kilometer zie ik alles weer in perspectief: hier loop ik onder een heerlijk herfstzonnetje, tussen de landerijen en door de bossen, in goed gezelschap; veel beter hoeft het leven niet te worden. We passeren de grens Overijssel/Gelderland. Ik verbaas me en ben verheugd over de hoeveelheid rustpunten langs de route. Ik merk wederom dat er een groot verschil is tussen alleen en in gezelschap wandelen. En ik ben blij met de perfecte aanwijzingen op deze etappe (de app of het boekje zijn niet 1x nodig). Ook bijzonder: dat zonnige weer terwijl de herfst aan alle kanten voelbaar is. Aan het eind helaas wat haastig om de bus te halen, dus de Dikke Boom en het theehuis van huis Verwolde bewaren we voor een volgende keer.

Het Trekvogelpad bewandel ik vandaag met manlief. In korte broek zonder jas absorberen we in het groene hart tussen station Weesp en Naarden-Bussum het aangenaam warme zonlicht. We ontdekken dat we nog nooit in Weesp zijn geweest en dat dat een gemis is. Wat een mooi, oud stadje! We ronden het Naardermeer voor de helft en beseffen dat we het voor het eerst van déze kant zien in plaats van uit de trein. Dat ritje zal nooit meer hetzelfde zijn! We beleven een vakantie in enkele uren tijd.

Ontspannen en terug bij mezelf realiseer ik me: m’n voorgenomen pelgrimstocht heeft me al zóveel gebracht. Dat neemt geen pandemie of andere tegenspoed me meer af.

Laat de werkweek maar weer beginnen.