Mijn ‘spirituele ontwaking’ valt samen met een aanval van heimwee. Als ik dat ‘s ochtends aan het ontbijt tegen gastvrouw Yu-san zeg, begin ik te huilen. Door m’n tranen heen zeg ik dat ik weet dat dit ook onderdeel is van de pelgrimstocht. Yu-san knikt begripvol en sluit me liefdevol in haar armen.  

Hisawa is een lieflijk havenstadje dat op de een of andere manier de snelheid uit m’n tocht weet te nemen. Ik heb zin er te blijven plakken. Ineens verdwijnt het -toch wel- heilige ‘moeten’ om deze tocht tot en met tempel 88 af te ronden. Opeens lijkt tempel 66 ook een prima eindpunt, of ieder nummer daarvoor.

Komt het door de Franse beeldhouwer Philippe en z’n kordate en lieve Japanse vrouw Yu dat ik overvallen word door een gevoel van laissez faire? Zij werden járen geleden door een windstille dag met hun zeilboot de haven binnengedreven en besloten, vele jaren daarna, dat dit de plek zou zijn waar ze oud zouden worden. Deze plek doet dat met je…

Ik leen hun fiets om vandaag deze plek te verkennen. Wát heerlijk om eens te fietsen in plaats van te lopen, en om op sneakers in plaats van wandelschoenen te gaan. Ik maak opnieuw de klim naar de tempel, een plek waar medische wonderen mogelijk schijnen.

Zonder pelgrimskleed voel ik me lichter, minder verwachtingsvol, minder verplicht. Misschien komt dat omdat ik nu niet net dertig kilometer berg op berg af in de benen heb, maar ik besluit dat het iets is om de komende dagen over na te denken. 

In de lichtheid van vandaag verschijnen drie medepelgrims die ik al eerder op m’n pad tegenkwam: Andrew, Isabella en Aree. We drinken samen een biertje en wisselen onze ervaringen uit. Ook dat is pelgrimeren!