Volgens mij heb je er meer moeite mee dat je ons twee maanden achterlaat, dan wij.’ Aan het ontbijt kijken man- en zoonlief me plagend aan. Ik heb net opgesomd welke diepvriesmaaltijden ik nog voor ze zal maken, dat ik een tutorialvlog zal maken over de werking van de wasmachine en dat -als me echt iets ergs overkomt- m’n laatst wensen in m’n la liggen. De mannen geven me een knuffel, waarvan m’n ogen vochtig worden (nu al!).

Het gevoel van schuld reikt uit naar alle facetten van m’n leven. De af te werken to-do-list, om m’n collega’s niet het gevoel te geven dat ik er twee maanden niet ben, wordt langer in plaats van korter. Ik wil tijd vrijmaken voor m’n dierbaren, maar kom uren tekort. Ondertussen is de blik gericht op dáár: cadeautjes fröbelen, visitekaartjes drukken, de eerste week slaapplekken boeken…

M’n lijf begint van lieverlee dingen te doen beyond my control. Het pikt allerlei virussen op, weigert langer te rusten dan zes uur achtereen en verliest kilo’s die ik niet kwijt wilde. Tegelijkertijd ontstaat er er een selectieve vraatzucht naar Hollandse kost: stampot boerenkool, kaas, poffertjes, bloedworst en boterhammen met pindakaas… Onbewust ben ik aan het ‘bulken’, zoals dat in de sportwereld heet: calorieën eten die straks worden omgezet in spieren. Ik vul m’n reserves aan, probeer rust te vinden, zet het trainen op een laag pitje.

Reikhalzend kijk ik uit naar het eind van deze week. In een tijd dat Japan nog hermetisch was gesloten en díe reis nog onmogelijk bleek, boekten m’n zus en ik een trip naar haar dochter, mijn oogappelnicht, in Tampa. Die reis ligt tussen het gestresste hier en het spannende Japan. Voor mij een oase waarin ik me, zonder verplichtingen, zal laven aan de warmte van de zon en m’n familie. Voor het thuisfront een goede generale voor dat wat erna komt.

Naast m’n ingepakte rugzak met afritsbroeken, lichtgewicht laagjeskleding en plompe wandelschoenen, staat een trolley-koffer met luchtige fladderjurkjes, badkleding en slippertjes.

In m’n binnenste borrelt een onweerstaanbare reiswee, de vrije vogel vliegt uit, het avontuur tegemoet.

Langzaam ebt de stress weg. Alles komt goed.