CAD7F3C8-8ACC-4391-BA36-39E827ACD10F

In vol ornaat (dag 2)

De host van m’n slaapplek Okudaya zet me af bij Jūrakuji, tempel 7, die ik gisteren voorbij ben gelopen. Daar begint dag twee van m’n pelgrimstocht. Het is koud maar zonnig. Heerlijk wandelweer!

Op de vroege ochtend is het nog rustig bij de tempel. Dat valt me sowieso op: hoe rustig het overal is.

Vandaag loop ik naar tempel 11, Fujiidera, een tocht van zo’n kleine twintig kilometer. Langzaam opbouwen, zo is m’n plan. Bovendien weet ik dat dag drie een lastige wordt. Ik wil m’n krachten sparen. Na de eerste tempel van vandaag volg ik de wegwijzers naar de volgende, Kumatani-ji.

Daarna raak ik het spoor bijster en volg ik de route die GoogleMaps voor me uitzet naar de negende tempel, Hōrinji.

En daar ga ik de fout in. Als ik m’n stempel haal voor deze tempel zie ik een omleiding aangekondigd. Ik heb op de FB-groep al gelezen dat er een brug uit roulatie is en programmeer de omweg in m’n GoogleMaps. Wat ik daarbij vergeet, is dat de detour zich tussen tempel 10 en 11 bevindt, en niet tussen 9 en 10. Ik loop rechtstreeks van tempel 9 naar tempel 11. Pas bij de brug ontdek ik m’n vergissing. Ik sta in dubio. Loop ik de zeven kilometer terug naar tempel 10, Kirihataji, of sla ik ‘m over, in de wetenschap dat ik er aan het eind van m’n trip zal langskomen. Maar nee, ik zou bij tempel 10 m’n pelgrimskleren kopen.; m’n witte vest, m’n hoed en m’n staf… Ik móet terug. Ik haal diep adem en zoek m’n weg. De zon schijnt verrukkelijk en het is nog vroeg. Bruggen en omleidingen: ik voer er al sinds het Pieterpad in Groningen strijd mee. Vlak voor Kirihataji is de shop waar ik m’n pelgrimsuitrusting koop. Ik kies voor een wit vest met driekwartmouw, een punthoed, een staf waarin de hartsoetra is getekend en een bijpassende ‘wagesa’, een soort stola die je moet afdoen als je eet en naar de wc gaat. Onwennig loop ik als pelgrim de tempelpoort door. Ik stuit er op een Amerikaans stel dat ik al enkele keren tegengekomen ben. Ze herkennen me amper. Ikzelf ook niet, als ik de foto bekijk die ze van me maken. 

Het is anders, met deze kleren aan. Mensen tonen meer respect, buigen dieper. Ik ben nu echt een ‘walking pilgrim’.

Ik laat me met een taxi vervoeren naar de brug waar ik om moest keren.

Van daar loop ik naar Fujiidera, alwaar de host van Awarakuya, m’n slaapplek me oppikt. Ik dineer samen met drie Japanse pelgrims waartussen, pratend met handen, voeten en googletranslate, het ijs ontdooit. Ik leg me te ruste op m’n futonmatrasje op de tatami-vloer en slaap als een baby. 

Zinzoeking-logo geoptimaliseerd

Leuk artikel? Deel het!

YOU MAY ALSO LIKE

Laat een reactie achter