Ergens, een leven geleden, nam ik me voor wekelijks te berichten over mijn voorbereidingen op mijn midlife-pelgrimage in Japan in 2021. Gewoon omdat gedeelde vreugde nu eenmaal dubbele vreugde is.

Omdat het schrijven over ‘de reis van m’n leven’ het gevoel gaf dat die reis al een beetje begonnen was. Omdat dan geen weg terug zou zijn.

Dat was een leven geleden, in een tijd waar het niet exotisch was om te dromen over verre reizen in zekere toekomsten. Dat was om precies te zijn een maand geleden, waarop dat venijnige virus allang z’n weg naar dichterbij had gevonden, maar dat nog niet al te duidelijk liet merken.
Met vallen en opstaan ben ik, net als iedereen, sindsdien bezig te wennen aan een nieuwe realiteit. Een realiteit die zó volslagen bizar is, dat ie m’n duisterste voorstellingsvermogen te boven stijgt.
Veilige kant
Ik waan me tot nog toe aan de veilige kant van de geschiedenis: geen eenzame of kwetsbare ouders, geen baan die op de tocht staat, niet behorend tot de risicogroep. Ik voel me daar schuldig over, omdat ik bijna niemand ken die zich aan diezelfde kant bevindt. Zoveel schrijnende, beangstigende, verontrustende verhalen van mensen die me dierbaar zijn.
Wat mij áltijd hoop gaf in de crises in m’n leven, was dat ik op reis ging. Áltijd had ik het vooruitzicht op een nieuw avontuur, veraf of dichtbij. Als ‘s nachts demonen de polka dansten in m’n hoofd, hoefde ik me maar te focussen op een van de komende trips en de monsters vleiden zich als makke schaapjes aan m’n voeten tot kalmte gesust door de gedachte aan onontdekte plekken.
Reizen in m’n hoofd
Ik dacht altijd: als ik oud en onverplaatsbaar ben geworden, reis ik verder in m’n hoofd, me voorbereidend op die laatste reis. Maar dat reizen in je hoofd, dat blijkt een vak apart dat ik minder goed beheers dan ik zou willen. De toekomst blijkt verleidelijker dan het verleden.
Maar potverdikke, ter ere van alle slachtoffers, dood en levend, ga ik dat vak leren. En ik ga er goed in worden ook! Gesteund door foto’s laat ik oude herinneringen herleven alsof ze de belofte van een toekomst in zich herbergen. Hou je haaks!

2 april 2020