Een keer in m’n leven mocht ik hem ontmoeten, de leven de legende. Ik had een interview van een uur met Johan Cruijff  en daarnaast ‘assisteerde’ ik de fotograaf bij het maken van de foto’s. Een memorabele dag…

Als cadeautje neem ik hem een broodje halfom mee van z’n favoriete Amsterdamse slager, Sal Meijer aan de Scheldestraat. Kan ie wel om lachen, al eet ie het niet op in mijn bijzijn. Hoeft ook niet. Het ijs is gebroken en er is een opening voor een goed gesprek van een uur.

Al na vijf minuten praten, ben ik het spoor van ons gesprek volslagen bijster. Ik raak verstrikt in het Cruijffiaans; alsof er een kilometer tegeltjeswijsheden achter elkaar zijn geplakt en hij die achter elkaar opleest. Geen speld tussen te krijgen. Ik vertrouw er maar op dat ik er bij het terugluisteren van m’n opname eenheid in kan creëren voor het artikel in Libelle.
Ondertussen klinken als een oorverdovend mantra de woorden van zijn pr-manager in m’n hoofd: ‘Hij wil niet praten over z’n privéleven!’
En ik niet alleen over voetbal, denk ik er heel hard doorheen…
En dan, ergens halverwege het interview, komt alles samen. Johan vertelt over hoe hij in Amerika een voetbal-clinic aan verstandelijk gehandicapten gaf. “Op een gegeven moment zei ik: ‘Aan die mensen kan ik echt niks leren. Als ze de ene kant moeten opschieten, schieten ze de andere kant op. Dat demoraliseert.'”
Ik zie het voor me: de grote Cruijff, die alles heeft gewonnen wat er op het gebied van voetbal is te winnen, wanhopig proberend een stel minder motorische kinderen de basis van het voetballen bij te brengen…
Er springen tranen in m’n ogen van ontroering als hij zegt: “Toen leerden ze me dat je niet moet kijken naar het rendement. Je moet kijken naar de blije gezichten van die mensen.”

Een echte kampioen is in staat zijn focus te verleggen als dat vereist is. Winnen is niet altijd een kwestie van scoren…