BBQ bij zus in ‘Zybbekeloe’ dus een mooie gelegenheid om weer eens over m’n geboortegronden te struinen. Oh, welk een genot! Althans, nadat ik eraan ben gewend dat het in het oosten des lands vijf graden kouder is dan in m’n woonplaats en de korte broek en dunne trui tegen de verdrukking in de harde oostenwind trotseren.

Vanaf ‘t Midden van Vriezenveen eerst door de weilanden richting Paterswal. Opvallend hoe schuw de vogels hier zijn. Bij iedere schrikreactie probeer ik ze -kansloos- te kalmeren. Het zal het broedseizoen zijn. Ik baal dat ik m’n vogelkijker niet heb meegenomen, want ik zie tientallen exemplaren die het bestuderen meer dan waard zijn en ben trots dat ik de blauwe kiekendief en de geelgors met het blote oog weet te onderscheiden.

Maar het zijn niet alleen de vogels die me blij maken op deze route. Ook de ontluikende lente doet z’n ding. Daarbij doorkruis ik het gebied dat sinds m’n vroegste jeugd een belangrijke rol speelt in m’n leven. M’n voorvaders staken er turf, ik beleefde er alle emoties en avonturen die een mensenleven verdieping geven en het is de plek waar ik me meer dan waar dan ook thuisvoel.

En dus klim ik zonder schroom over een hek om illegaal het terrein van het aangrenzende veenmuseum te bezoeken en neemt niemand me dat daar kwalijk. En dus loop ik -letterlijk- m’n lieve zus tegen het lijf die in een magische samenloop van omstandigheden net op ‘mijn’ route bezig is met een hardloopwedstrijd. En dus negeer ik borden van verboden toegang en wakende honden, want het voelt niet alsof ze voor mij bestemd zijn. Dit is de plek waar alles samenkomt, waar alles mogelijk is. Mijn eigen ‘if I can make it there, I can make it anywhere’ midden in de venen.

Vijftien kilometer lang wandel ik door een gebied dat net zo makkelijk in Kenia kan liggen als in Alaska. Savanne, toendra, veengebied… Verlaten weidsheid, intense blijheid. Ik dartel met de dagpauwoog, wapper met wollegras en rust op het mooiste bankje van de wereld.

Japan is verder weg dan ooit, maar het paradijs ligt aan m’n voeten.