Voordat ik m’n pelgrimsoutfit weer aantrek, hang ik nog even de toerist uit. Het kasteel van Matsuyama is een van dé plekken in Japan om Sakura (kersenbloesems) te beleven.

Ik ben daarvoor precies in de juiste week. Vandaag is het zonnig en droog en een van de laatste dagen om de kersenbloesems op hun mooist te zien. Ze beginnen al uit te vallen. De schoonheid van vergankelijkheid…

Zonder rugzak en op gympen, is m’n heupblessure te harden, al voel ik nog steeds dat ik geen verkeerde beweging moet maken.

Als ik een paar uur later in vol ornaat en volledig bepakt de bus naar m’n vertrekpunt pak, voelt het wat raar om weer op pad te zijn. Ik stel het wandelen uit door even langs McDonalds te gaan voor twee cheeseburgers. Dat doet ze anders nooit, maar om de een of andere reden heb ik deze dagen heel veel zin in westers voedsel en vet. Ter compensatie koop ik twee grote citrusvruchten, waarbij ik er ook nog eentje als o-settai krijg van de groenteboer. Da’s een kilo extra al met al, maar ik ben er blij mee.

Tussen de Mac en de groenteboer zit een bedelende pelgrim langs de weg, een oude, tandeloze Japanner. Ik weet niet goed wat ik daarvan vind. Ik geef hem een flesje water en wens hem ganbatte, wat zoveel betekent als ‘doe je best’. Het is een -ongeschreven- regel dat je als pelgrim niet vraagt om o-settai en er niet vanuit gaat dat je het krijgt. Maar da’s makkelijk praten voor mij met m’n creditcard…

Al na drie kilometer ben ik weer eens hopeloos verdwaald en stuit ik op een postkantoor. Al een maand lang probeer ik ansichtkaarten en postzegels te kopen. Die eerste heb ik inmiddels éindelijk gevonden, maar postzegels kopen is nog niet gelukt. Ik heb het al drie keer geprobeerd bij een postkantoor, maar werd als een alien behandeld toen ik om postzegels vroeg. Nu ben ik vastberaden.

Terwijl ik met googletranslate m’n wensen kenbaar maak en drie beambten zich over mijn vraag buigen, kijk ik wat rond. Op de balie naast me staat een namaakborst van dat materiaal waar ook de reanimatiepop van de ehbo is gemaakt. Er staat een bordje bij met -ik denk- instructies hoe je jezelf kunt onderzoeken op borstkanker. De borst is al heel veel aangeraakt. Ik wil dat ook wel, want ik ben nieuwsgierig of ze er bobbeltjes in hebben gemaakt of niet, maar vind het een beetje obsceen, en doe het niet.

Ondertussen staan de drie beambten een beetje moeilijk te kijken, dus vertel ik ze precies welke postzegels ik nodig heb, hoeveel en van hoeveel yencent. Ze rennen weg en komen met allerlei vellen terug, nog steeds moeilijk kijkend, want ze hebben wel de postzegels die ik wil, maar niet genoeg.

Ik zeg ze dat ik heel blij ben met wat ze wél hebben en met veel gedoe -een creditcard is in een postkantoor ook heel bijzonder- kan ik afrekenen. Ik verbaas me over het feit dat het bij een postkantoor makkelijker is om instructies te krijgen voor borstkankeronderzoek dan om postzegels te kopen.

Als ik weer terug op de route ben en eindelijk de zee weer eens zie, kom ik langs een tot café omgebouwde treinwagon.

Ik heb mezelf beloofd de snelheid uit m’n wandelen te halen en pauzeer met appelgebak en koffie met -alweer- van die Franse accordeonmuziek. Deze keer is het wél passend.

Ik wandel rustig voort, maar moet daar toch ook aan wennen. M’n linkerbeen zwabbert nog wat en ik denk: zo hoeft het voor mij eigenlijk niet meer. Maar de trein nemen, hoe verleidelijk ook -ik loop er de komende dagen parallel aan- is ook geen optie. Ergens moet ik een weg vinden om met deze vertraging om te gaan. Morgen wordt daarvoor de vuurproef, als ik -toch weer- dertig kilometer moet.

Drieënhalf uur na vertrek kom ik aan op m’n bestemming, een wat ranzig maar zeer gastvrij onderkomen. Het ruikt er naar boerenkool. Benieuwd of dat vanavond op het menu staat…