Gisteren bezoek ik aan het eind van de middag tempel 31, Chikurin-Jo, prachtig gelegen op een berg aan de rand van een enorme hortus botanicus, waar ik met een speels paadje doorheen wordt geleid.

Omdat deze tempel net buiten de stad ligt, bezoeken de meeste wandelende pelgrims hem in de ochtend, na hun overnachting in de stad. Omdat het alleen wandelen me goed is bevallen, zorg ik er nu voor dat ik morgen ook op de troepen vooruit loop. 

De laatste paar kilometer loop ik in de avondspits Kochi binnen, een stad twee keer zo groot als Amersfoort.

M’n slaapplek blijkt in een enorm overdekt winkelcentrum te liggen: een kilometerlange passage, waar groepjes kantoorklerken in identieke pakken borrelen, eten en ‘zaken doen’, er hangen scholieren en studenten rond en honderden winkeltjes proberen me naar binnen te lokken met felle reclames.

Ik vind alle indrukken nogal overweldigend en verbaas me daar ook weer over. Ik zit dus blijkbaar in een heel andere bubbel.

Ik kies een restaurant uit op hun beef tenderloin, omdat ik na een paar weken van vis ineens enorm zin in vlees heb. Het is een mooi, groot restaurant, waar ik als gast alleen aan een eenpersoonstafeltje tegen een blinde muur wordt gezet, terwijl er achter m’n rug een grote groep mensen luidruchtig zit te tafelen. Dit voelt zó níet feng shui! Ikzelf zal áltijd voor een plek kiezen met uitzicht op de deur en/of de ruimte met mensen. De beef tenderloin blijkt een heel klein schaaltje met wat stukjes vlees. Ik bestel er nog maar een Ceasar salade bij. Als ik nog even een ommetje maak door het enorme winkelcentrum, zie ik allerlei leukere restaurantjes. Jammer. 

M’n slaapplek is een experiment deze keer. Ik slaap voor achttien euro in… tja, in iets wat je eigenlijk het best kunt beschrijven als een soort ladenkast. Tien compartimenten zo groot als een bed in rijen van vijf, dus twee verdiepingen, met aan het voeteneind een gordijntje waarmee je je bed afsluit. Een slaapzaal maar dan zonder de zaal.

M’n schoenen moet ik beneden buiten laten staan, in een kast aan de straat. Iets wat ik nog spannender vind dat dat bed, want er hoeft maar een dronken Japanse kantoorklerk op het idee komen er iets mee uit te halen en ik kan de rest van m’n pelgrimstocht vergeten. Maar goed, dit is Japan. Ik waag het erop.

Als ik na het eten in m’n ‘hotel’ kom, zit er een man te dutten in een Ferrari trainingspak op een van de vier stoelen in het piepkleine keukentje. Naast hem staat een halve literfles wijn. Hij schrikt wakker en is meteen een spraakwaterval, die ik met mijn googletranslate probeer te temmen. Hij stelt de gebruikelijke vragen: waar kom je vandaan? Ben je een wandelende pelgrim? Die je de tocht helemaal? In hoeveel dagen? Terwijl hij mij een glaasje wijn inschenkt, vraag ik hem naar zijn leven. Hij is hier als supporter op een groot golftoernooi waarvoor hij vannacht om drie uur opstaat omdat hij er nog naartoe moet lopen, wat naar zijn zeggen vijf uur duurt. Ik moet echt wel op de goedkoopste kamer van de stad zijn gestuit! Hij bedankt me voor de onvergetelijke avond (we hebben een kwartier gepraat).

Ik duik m’n la in, hang voor het gordijn nog een extra dekentje op en doe m’n oordoppen in. Die voorkomen niet dat ik de man een tijd later naar z’n la hoor stommelen. Ik druk ze nog wat dieper in, want hoor ook nog minstens twee andere mensen snurken. Ik slaap als enige vrouw tussen vijf vreemde mannen, maar voel me geen moment onveilig. Als ik ‘s ochtends als derde vertrek, staan m’n schoenen netjes op me te wachten.

Ik houd een taxi aan om me af te zetten op de plek waar ik op de route was gebleven.

De chauffeur rijdt weg, maar zet de meter niet aan. Het is een trucje waar ik door het vele reizen alert op ben. In welk land je ook aankomt, de eerste taxirit blijkt achteraf altijd een scam, waarbij je meer betaalde dan gebruikelijk is. Ik wijs de chauffeur op de meter. Hij zegt: ‘No no, service!’ Pas halverwege de rit zet hij de meter aan. Ik maak kennis met de eerste taxichauffeur die mínder geld vraagt dan de rit kost. Dit land blijft me verbazen!