Als ik vanochtend tweeënhalve kilometer onderweg ben, zie ik in een haarspeldbocht een zandpaadje de berg oplopen. Een binnendoortje, zo denk ik, en ik verlaat de weg die ik vandaag zou volgen. 

Drie keuzes had ik: Route 55, een drukke weg die in vrijwel een rechte lijn van dertig kilometer naar m’n volgende bestemming leidt, het kustpad, dat op en neer door de bergen aan de kust loopt, zwaar, lang en een paar weken geleden nog onbegaanbaar door landverschuivingen, en een tussenweg, die veel rustiger is dan Route 55, maar ook wat langer: 33 kilometer. Ik kies voor die gulden middenweg.

Het is kilometers vreten -zo’n 75- naar de volgende tempel en veel pelgrims kiezen ervoor om dit deel met de trein te doen. Als (s)tempeltjes halen je doel is, snap ik dat wel. Ieder z’n pelgrimstocht. Ik ben juist nieuwsgierig wat het met me doet als er even niets anders in het verschiet ligt dan een nieuwe slaapplek. Ik kies ervoor de route naar de tempel in iets meer dan tweeëneenhalve dag te doen. Dat is even doorstappen, maar ik voel me er inmiddels sterk genoeg voor.

M’n vorige host heeft me de weg gewezen: ‘Bij Dakar linksaf.’ Ik vind het mooie symboliek. Het is weliswaar geen woestijn waarin ik me begeef, maar wel een godverlaten gebied langs de kust en door de bossen. Geen mens op de weg, wel apen, die nieuwsgierig blijven kijken. Ik hoop vandaag in mezelf te keren. De weg heeft geen aandacht nodig, ik hoef enkel de witte strepen te volgen.

Maar ik heb dus buiten dat verleidelijke zijpaadje gerekend. Al binnen tien minuten sta ik op een bijna verticale bergwand waar cederbomen als geknakte lucifers het pad versperren. Als ik achter me kijk, weet ik eigenlijk niet eens waar ik vandaan kwam. Alsof het pad is opgelost. Ik sta in dubio: terugkeren langs de stijle wand? Ik durf niet, te bang om onderuit te gaan; klimmen gaat me nog steeds makkelijker af dan dalen. Ik pak m’n app TopoGPS erbij, waarvan ik de plaatselijke kaart gisteren gelukkig net heb gedownload, want bereik heb ik hier niet. Schuin omhoog lijkt er een pad te zijn. Ik besluit verder te klimmen. Ik gebruik de zijtakken van een omgevallen cederboom als trap, m’n stok om me omhoog te trekken. Ik ben blij dat iemand me gisteren heeft gezegd dat de slangen pas in mei ontwaken. Dáár hoef ik me tussen het gebladerte en de varens dus niet druk over te maken. Ik besluit niet bang te zijn. Dapper door te klimmen. Als ik op de kam van de berg komt, is er inderdaad een pad.

Zo’n pad waarvan ik een paar dagen geleden nog dacht dat het amper een pad was, maar ik zie nu duidelijk het verschil met de ‘weg’ waarlangs ik ben gekomen: platgetreden vegetatie, soms zelfs een trapachtige rots en verrek, een paaltje, al ligt het erg oud en omgevallen te zijn. Ik loop door en kom op een echt pad, het kustpad waarover ik niet wilde lopen, en dat me nu aangenaam makkelijk lijkt, maar waarvan ik ook weet dat het mogelijk doodloopt. 

Dus zoek ik naar een doorsteek naar m’n oorspronkelijke route. Opnieuw duik ik een zijpad in dat eindigt in een wirwar van omgevallen en gehakte bomen. Boos en halsstarrig zoek ik m’n weg, niet bereid om op te geven.

In m’n geworstel vind ik alsnog de introspectie die ik mezelf vandaag ten doel had gesteld, zij het wat anders dan gepland.

Zit ik m’n dagelijkse leven ook altijd zo ingewikkeld te doen? Zou ik dan af en toe ook niet de makkelijke weg moeten nemen, muziekje op m’n oren en gaan?

Als dit geploeter symbolisch is voor m’n leven dan word ik toch een beetje moe van mezelf. M’n juf van de basisschool schreef in mijn eerste rapport al iets van ‘dat ik altijd de beste wilde zijn’. En ja, ik wil de beste zijn. Niet in de competitie met de ander -ieder z’n eigen wedstrijd, en ik gun ieder de overwinning- maar in die met mezelf. Ik moet altijd het beste van mezelf geven. Manmanman… wat vermoeiend! Ga toch eens genieten! Blij zijn met wat is. Soms mag het best wat minder.

Dat alles denk ik, als ik weer zes omgevallen bomen op m’n pad vind. Dat mag ook wel wat minder!

Een ander inzicht is dat ik de moeilijkste route nooit neem omdat het de moeilijkste route is. Ik neem ‘m omdat ie me brengt waar ik wezen wil. Alleen kom ik er op m’n pad vandaag achter dat die moeilijke route me niet snéller brengt waar ik wezen wil, al brengt het me wel wat.

Hoewel het pad zwaar is, vind ik verlichting in de bloemetjes die ik op m’n weg vind en de vogeltjes die over me heen naar elkaar aan het fluiten zijn en de prachtige ‘dennenappels’ die erom vragen om meegenomen te worden. En dan het uitzicht op zee dat af en toe onverwacht door de bomen schittert…

Mijmerend en ploeterend kom ik weer op de ‘middenweg’. Ik heb twaalf kilometer afgelegd, en ben op nog geen derde van m’n wandeling van vandaag. Ik overweeg een eind te gaan liften, maar de eerste auto passeert pas na twee uur. Tegen die tijd stap ik alweer verbeten voort.

Uiteindelijk kom ik uit bij Route 55, die route met veel meer verkeer. Ik moet dan nog zo’n vijftien kilometer en zoek vertroosting bij m’n Houd-er-de-moed-maar-in-playlist, met bijdragen van m’n FB-, Insta- en andere vrienden. Opnieuw ervaar ik hoe enorm veel energie muziek kan geven. Van gospel tot smartlap van techno tot klassiek… elk nummer heeft en geeft z’n eigen energie. Ik gá erop! Ook op het pakje water wat ik krijg aangereikt door een voorbijrijdende auto vol pelgrims. Het blijft wonderlijk hoe er op allerlei momenten toch ergens een hart onder de riem komt, vaak van totale vreemden.

Als ik na een uur of tien éindelijk op m’n slaapadres aankom, heb ik 39,8 kilometer afgelegd. M’n langste wandeling ooit. Ik ben halverwege de volgende tempel en ik heb m’n reflectiemomenten gehad. Het was een zinvolle dag…