De eerste honderd buitenkilometers van 2023 zijn een feit. Nog een volle maand te gaan tot ‘de grote reis’, dus het is nu een kwestie van bijhouden zonder blessures op te lopen.

M’n rugzak is al drie keer in- en uitgepakt, waarbij ik telkens weer een paar honderd gram bezuinig: 4 paar sokken worden er 3, 4 onderbroeken worden er 3, een longsleeve shirt verruil ik voor een lichtgewicht T-shirt en m’n toilettas gaat nóg een keer door de mangel, waarbij de flesopener sneuvelt, evenals 2 pennen, en verder een poncho en een zak met cadeauklompjes, waarvoor ik lichtere substituten heb gevonden. Pelgrimeren is loslaten, zo blijkt, en zonder opsmuk voortgaan, alles afleggen dat de voortgang belemmert, zodat er ruimte ontstaat voor het nieuwe; nieuwe ervaringen en ontmoetingen.

Op deze voorbereiding ontmoet ik nieuwe en oude bekenden die me de weg wijzen, een eindje samen optrekken en belangeloos delen. Op de pelgrimstocht straks heet dat o-settai. Door een pelgrim ‘iets’ te geven, vergezel je hem op z’n tocht. Dat doet een deel van m’n FB- en Insta-vrienden door hun bijdrage aan m’n ‘houd-er-de-moed-maar-in-playlist en een deel door me ergens in alle trainingsuren en lange wandelingen te vergezellen. Dit weekend waren dat vrienden Raymond en Anita, m’n lief Tim en mede-henro Mark.

.