De afgelopen week heb ik lopen kauwen op de betekenis van de eerste twee fasen van deze pelgrimstocht (hee, je bent een pelgrim of niet!).

In totaal zijn er vier fasen, voor iedere prefectuur (provincie) waardoor ik loop één. De eerste fase heb ik afgerond; die van spirituele ontwaking. Simpel gezegd is dat de fase dat je zo uit je comfortzone wordt gerukt, dat je zintuigen (ook het zesde) opengaan voor alles wat op je pad komt. Op zich hoef je niet heel veel te doen voor deze fase, want het gaat op deze pelgrimstocht vanzelf: de vreemde wereld waarin je terecht komt, de jetlag, het eindeloos wandelen; zowel fysiek als mentaal raak je daarvan dusdanig van je padje, dat je antennes vanzelf allerlei bijzondere signalen gaan opvangen.

De tweede fase, waar ik nu zo’n beetje een week in behoor te verkeren, is de fase van ascetische training. Ik heb er een week over gedaan om daar woorden en daden voor te vinden. Je vindt er vanalles over online, en met mijn verbastering naar ‘atletische training’ zat ik er eigenlijk helemaal niet ver naast. Vrij vertaald naar mijn eigen begrip is ascetische training niet meer of minder dan -letterlijk- ‘afzien’ met als doel ‘onthechting van het aardse’. Waarván je afziet, bepaal jezelf. In de katholieke leer heb je de vastentijd, de islam kent de ramadan, het boeddhisme kent ascetische training. De een ziet voor een periode af van (veel) eten, de ander van alcohol, weer een ander van seks, shoppen of social media. Allemaal met eenzelfde doel: de gewoonte doorbreken, bewust te worden van eigen gedrag en valkuilen en ‘onthecht’ raken. Pas dan ben je in staat ‘verlicht’ te worden -de derde fase van deze pelgrimstocht-.

De komende dagen loop ik de langste afstand tussen twee tempels: tachtig kilometer. De tempel daarna is nog eens meer dan vijftig kilometer verderop. Dat zijn dagen van alleen maar wandelen, in een niet heel spannend landschap, grotendeels langs een drukke weg.

De afgelopen dagen heb ik onderzocht of en waarin ik wil afzien. Ik heb besloten dat dat voor mij de komende dagen zal plaatsvinden, dagen van leegte, waarin ik geen verhalen vertel, geen haiku’s schrijf, geen contact zoek. Mijn lichaam doet het goed, emotioneel ben ik stabiel en mentaal voel ik me sterk. Ik kijk wat er gebeurt de komende dagen; wat ik tegenkom in mezelf als ik alle rollen afleg en met slechts m’n pelgrimskleed en m’n ‘knapzak’ naar het uiterste zuiden van dit eiland wandel.

Mocht iemand zich zorgen maken: m’n lieven hebben contact met me en er zijn medepelgrims op m’n pad voor welke hulp dan ook.