Of ik meega een stukje (elektrisch) fietsen door mooi Twente, vraagt Anita Hobert. Anita en ik zijn koudekantvriendinnen: onze mannen zijn al een leven lang bevriend en toen wij in hun leven kwamen, voegden we automatisch in. We hebben het gezellig genoeg om met z’n vieren af te spreken, maar Anita en ik zien elkaar eigenlijk nooit los van onze mannen (die ene keer bij een na een paar minuten door de bliksem gestaakte voetbalwedstrijd daargelaten).
Anita is een Tukker in hart en nieren: broodnuchter, een onderkoelde humor die je soms pas een dag later aan het lachen maakt en, als het op gevoelens aankomt, iemand bij wie je tussen de regels door moet luisteren, want type: niet lullen maar poetsen. Ze is juf voor apen van 10 jaar oud met wie ze over voetbal praat en in wie ze oprecht geïnteresseerd is. Vaak wou ik daarom dat we niet 100 km bij elkaar vandaan woonden, zodat ze m’n zoon in de klas kon hebben!

Dat zij het voor elkaar krijgt me op een elektrische fiets te laten rijden, is een unieke prestatie, want niet zelden vervloek ik die dingen (en hun berijders) als ik hard ploeterend op m’n hybride wordt ingehaald door een grijze duif op turbostand, die, om met Normaal te spreken, ‘de snelheid van een motor niet kent’.
Maar een versleten knie rechtvaardigt het gebruik van elektromotorhulp. Helemaal als het, zoals bij Anita, dé manier is om je kop leeg te maken en nieuwe energie op te doen.
En dus peddelen we op een troosteloze maandagochtend door de buitengebieden van Wierden langs een meanderende Regge. Ik onwennig, omdat de fietspaden te smal lijken voor de snelheid waarmee ik eroverheen suis. Anita volleerd, genietend en zich verontschuldigend voor het grijze weer. De wijsheden die door deze fietstocht komen boven borrelen zijn –zeer zeker- beïnvloed door de omstandigheden:

– Snelheid went snel. Niet alleen bij het voortbewegen, maar in z’n algemeenheid. Vergeet niet af en toe de turbostand af te zetten en langzaam voort te rollen en om je heen te kijken.
– Het leven is soms grijs en grauw, toch heb je maar een heel klein beetje verbeeldingskracht nodig om de zon even te laten schijnen. Probeer het eens door alleen maar te glimlachen!
– Wie wat heeft meegemaakt in het leven, is door z’n ervaring beter in staat er voor anderen te zijn. Mits je bereid bent, de levensles eruit te leren.
– Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. (op z’n Twents klinkt dat nóg mooier: As tnie geet so ast mut, dan mut tmar so ast geet).
– Twente is zó mooi! Altijd, overal. Díe schoonheid kunnen zien, zelfs als je er elke dag temidden van vertoeft, is het mooiste cadeautje wat je jezelf kunt geven.

Lieve Anita, dankjewel voor deze fijne tocht, je gezelschap en je lessen. In de lente wil ik nog een keer en dan durf ik denk ik ook wel te lachen (zonder bang te zijn uit de bocht te vliegen!)!