Archief voor februari 2023

Japanners beteugelen de krachten van de natuur met beton. Rivieren, bergen en zeeën worden in banen geleid door enorme blokken en dammen van beton. Daartegenover staat dat ze door eenzijdige bosbouw die krachten vrij spel geven. De bamboe- en cederbossen, waardoor m’n route van vandaag ook weer deels loopt, zijn aan erosie onderhevig. Ik loop…

De wekker gaat voor zessen in de ochtend en als ik even later aan het ontbijt zit, klets ik met zoonlief die nog niet naar bed is. Een gouden moment dat me vleugels geeft. Dat ontbijt trouwens ook. Waar je ook logeert en hoe vroeg je ook opstaat, ze weten altijd een wonder van de…

Als ik ‘s ochtends m’n schoenen aantrek, zijn ze nog nat van twee dagen geleden. Helemaal vergeten er kranten in te stoppen. Stom, niks aan te doen, niet aan denken. De zon schijnt, het is koud en het waait hard. M’n wandeling naar Onzanji, tempel 18, loopt grotendeels langs een drukke weg vandaag. Tijd voor…

Met pijn in m’n hart neem ik afscheid van Takeshi en Kayo. Hoe bijzonder dat je mensen na twee ontmoetingen zo in je hart kunt sluiten. We zwaaien totdat we elkaar niet meer kunnen zien.  Vrijwel meteen daarna valt er een chagrijn over me dat de hele dag niet meer verdwijnt. Het regent, van die…

Het zijn de slechtste weersomstandigheden die ik me wensen kan voor de zwaarste etappe (drie bergen op en af) van de hele pelgrimstocht: regen, die stenen en boomwortels glibberig maken. Ik zie er tegenop. Maar zodra m’n voeten het pad naar boven voelen, weten m’n spieren wat ze moeten doen. Hier heb ik de afgelopen…

De host van m’n slaapplek Okudaya zet me af bij Jūrakuji, tempel 7, die ik gisteren voorbij ben gelopen. Daar begint dag twee van m’n pelgrimstocht. Het is koud maar zonnig. Heerlijk wandelweer! Op de vroege ochtend is het nog rustig bij de tempel. Dat valt me sowieso op: hoe rustig het overal is. Vandaag…

De bijna lege trein boemelt met best grote snelheid naar Bandō. Ik heb in het hostel zojuist afscheid genomen van de eerste pelgrims op m’n pad. Jonge mensen uit Taiwan en Californië die een tempel of tien op me vooruitlopen. Ik ben opgewonden dat m’n pelgrimstocht éindelijk begint. Op het eindstation ben ik de enige…

De eerste nacht in Japan verloopt rusteloos met spannende dromen en veel wakker liggen. Toch kom ik, als om zeven uur de wekker gaat, van ver en wil ik het liefst blijven liggen. De jetlag… Ik voel: er is nu geen ontsnappen meer aan m’n avontuur. Ik moet in actie komen: m’n Japanse simkaart halen,…

Ik knijp mezelf in de arm. Ja, ik ga. Eindelijk.Ik zit in de twilight zone van niet meer terug kunnen en nog niet weten waartoe dit alles leidt. Ik zing mezelf moed in met een lied van Daniël Lohues: ‘Angst is mar veur eben, spiet is veur altied’. De hele week nam ik afscheid, maar…