Dag twee start ik om even voor achten aan de tweede etappe, Winsum-Groningen. Eenentwintig kilometer volgens het boekje, en het is maar goed dat ik niet beter weet, want ik denk niet dat ik er dan aan was begonnen…

De wind wederom in de rug, de zon van opzij en geen spoor te bekennen mede-Pieterpadders. ‘Ik heb er zo’n dertig achter jou geteld’, zegt een fietsende local, die me anderhalf uur later bij Oostum aanspreekt. Ik ben dan inmiddels bezig met een stukje alternatieve route die me volgens enkele vogelaars langs een groep kemphanen leidt. Ik zie er tientallen -ook al doen ze hun naam op generlei wijze eer aan en scharrelen ze wat rustig rond- en zie ‘het kerkje van Oostum’ vanaf de dijk. ‘Veel mooier dan van dichterbij hoor’, zegt een passerende fietser.
En dan gaat het mis.

Paddepoesterbrug
Mijn alternatieve route sluit weer aan op het Pieterpad, maar inmiddels ben ik zóveel Groningers tegengekomen die me vertellen dat de Paddepoelsterbrug -tot hun grote frustratie- na twee jaar nog steeds niet vervangen is en het Pieterpad dus anders loopt dan voorheen, dat ik begin te twijfelen. Eerst volg ik nog de markering -die me, zo weet ik nu, nonchalant om het brugprobleem zou leiden, zoals er wel meer Groningse problemen zijn waar de rest van Nederland geen last van heeft-, maar ineens denk ik: oh, nee, die brug. Ik pak het boekje erbij, lees over de route langs de kleine begraafplaats bij Wierum en keer om, nog geen kilometer verwijderd van de plek waar ik… Nou ja, dat komt later…
Bij de begraafplaats wordt net een kist uit een oude Volvo geladen en hoewel de drie mensen die dit doen er niet heel verdrietig uitzien -ze wisselen op het dooie gemak complimentjes over kleding uit-, lijkt het me ongepast om ‘sfeervolle foto’s van fotogenieke graven’ te maken.

Vijf kilometer om
Ik vervolg m’n weg, m’n óm-weg, zo bleek later… Ik kom uit bij de niet aanwezige Paddepoelsterbrug, die ik op dat moment nog harder mis dan alle Groningers bij elkaar en kan niet anders dan een kilometer of vijf omlopen om alsnog gedwee de markeringen te volgen. Ik ben een halve km verwijderd van de plek waar ik meer dan een uur geleden ook was.
Inmiddels voeg ik me in de groep van dertig achtervolgers en haal ik er -puur uit hautainisme- een stuk of tien in. We groeten elkaar en eigenlijk had ik ze, zoals ik dat eerder op de route deed, allerlei vragen willen stellen over hun beweegredenen. Maar ik voel inmiddels blaren prikken, m’n rugzak in m’n schouders schuren en m’n gps zei dat ik al twee kilometer op m’n bestemming had moeten zijn, terwijl m’n kaartje zegt dat het nog tien kilometer duurt. Kortom ik ben even niet de beste versie van mezelf, heb aan m’n eigen sores genoeg en kan nog net een glimlach en een groet uit m’n hoofd persen bij het passeren.

Groningen
Groningen raakt in zicht en de vibe van die stad geeft hernieuwde energie. Ik weet de verleiding te weerstaan om de laatste kilometers een Go-scooter te pakken. Loop in het prachtige stadspark zelfs nog een halve kilometer heen en weer omdat een hondje mij verkiest boven z’n baasje en de twee alleen herenigd kunnen worden als ik ‘m terugvoer en daarna wegren. Auw, die blaren!

The Stones
Bij het zien van het Rolling Stone-logo -dat met die tong uit de mond- bij het station weet ik: die knakkers hebben ooit net zo’n dag gehad als ik… M’n gps geeft inmiddels 32 km aan, mijn voeten schreeuwen: ‘Bevrijd ons!’
Na m’n treinreis strompel ik de laatste meters naar huis. ‘Wij gaan even wandelen’, zegt het thuisfront. Ik ga niet mee…

10 april 2021